มากกว่าเป้าหมาย

 

 

ในหนังสือคลาสสิคของแฟรงเคิลเรื่อง Man ‘s Search for meaning
เขาได้ศึกษาชีวิตในค่ายกักกันระหว่างสงครามโลกครั้งที่สอง 
เขาได้คำนวณจำนวนผู้รอดชีวิตจากความโหดร้ายในค่าย
พบว่ามีเพียง 1 ใน 28 คนที่ยังมีชีวิตรอด
เขาศีกษาเป็นรายบุคคลว่าเหตุใดคนเหล่านั้นถึงรอดชีวิต
เขาสังเกตเห็นว่าผู้รอดชีวิตไม่จำเป็นต้องแข็งแรงที่สุด
หรือได้กินอาหารมากที่สุด หรือฉลาดที่สุด
สิ่งที่เขาค้นพบคือ ผู้รอดชีวิตเหล่านั้นล้วนมือเหตุผลในการมีชีวิตอยู่ต่อไป
พวกเขามีเป้าหมายในกรณีของแฟรงเคิล
ความปรารถนาอันแรงกล้าของเขาคือเขาอยากเห็นหน้าภรรยาอีกครั้ง
ผู้รอดชีวิตคนอื่นๆก็มีเป้าหมายต่างกันไป ซึ่งเป็นเป้าหมายที่สำคัญของเขา®

เป้าหมายทำให้เรามีพลังชีวิตที่จะอยู่ต่อไปได้
ทำให้เรามีพลังที่จะตื่นขึ้นมาในตอนเช้า และใช้ชีวิตอย่างมีจุดหมาย
แต่ก่อนถึงเป้าหมายเราได้เรียนรู้อะไรมากมายกว่าเป้าหมายอีก

อย่างในกรณีข้างบนเราว่าเขาก็ต้องอดทน ประนีประนอม ยืดหยุ่น อาจจะต้องใจเย็น รอคอย และมองโลกในแง่ดี
ถ้าเขาไม่เคยอดทน เขาคงต้องอดทนมากขึ้น
ถ้าเขาไม่เคยประนีประนอม เขาคงต้องเรียนรู้เพื่อจะประนีประนอม
ถ้าเขาไม่เคยยืดหยุ่น เขาคงต้องทำมันให้มากขึ้น
ถ้าเขาเป็นคนใจร้อน เขาคงต้องฝึกใจเย็น
ถ้าเขาไม่ค่อยรอคอย เขาคงต้องเริ่มรอคอย
ถ้าเขามองโลกในแง่ร้าย เขาคงต้องมองโลกในแง่ดี
ทั้งหมดทั้งปวงนี้ ก็เพื่อที่จะรอดชีวิตกลับมาให้ได้

ทำให้เราได้นึกถึงตัวเอง
เป้าหมายใหญ่ที่สุด อาจจะไม่ใหญ่ที่สุด แต่เป็นรูปเป็นร่างที่สุด ที่นึกออกก็คือ
การเอ็นทรานซ์ เราไม่ได้ได้แค่การเอ็นติดอย่างเดียว
เรากลายเป็นเด็กขยันขึ้น นอนดึกขึ้น อดทนขึ้น ตั้งใจขึ้นและฉลาดมากขึ้นด้วย
ทุกอย่างเป็นสิ่งที่สำคัญมาก ถ้าเราไม่มีเป้าหมายว่าจะเอ็นทรานซ์ให้ติด
เราก็คงไม่ได้ทำอะไรเลย และไม่ได้เปลี่ยนไปเป็นอะไรเลย

ซึ่งเป้าหมายอาจจะสำเร็จหรือไม่ ไม่สำคัญเท่ากับเรามีเป้าหมายรึเปล่า
และเรามุ่งมั่นตั้งใจจะทำอะไรก็ตามให้ไปถึงเป้าหมายนั้นรึเปล่า
และเป้าหมายก็ไม่ได้สำคัญมากไปกว่าการที่เราจะเปลี่ยนไปเป็นคนแบบใด

ตอนนี้เรามีเป้าหมายอยู่ที่การพัฒนาภาษาอังกฤษ และการเปิดโลกกว้าง
ซึ่งการพัฒนาภาษาอังกฤษ แน่อนเราต้องพัฒนาอยู่แล้ว
แต่เราเพิ่งสังเกตว่าเราได้พัฒนาความกล้าในตัวเราด้วย เราต้องกล้าที่จะพูดออกมา
กล้าที่จะยกมือถามเวลาฟังอาจารย์พูดไม่รู้เรื่อง แล้วขอให้เขาพูดใหม่
เราชื่นชมตัวเองทุกครั้งเวลาเรายกมือขึ้นแล้วบอกว่าเราฟังไม่เข้าใจ
เราต้องเขียน Essay สัปดาห์ละครั้ง อาจจะเป็นเรื่องสั้น หรือบทความ
เราพยายามเขียนให้สนุกทุกครั้ง เพื่อให้อาจารย์อยากอ่าน
เราพยายามอ่านหนังสือภาษาอังกฤษ เพื่อพัฒนาทักษะในการอ่าน
( ก็ที่นี่ไม่มีหนังสือภาษาไทยขายด้วยนี่นา ) ( คิดถึงหนังสือภาษาไทยจัง )
เราพยายามดูหนังแบบไม่มีคำบรรยายภาษาไทย

สิ่งที่เราได้จากการกระทำทั้งหมด คือเราพัฒนาแน่นอน
แต่หลายอย่างที่เราได้ระหว่างไปถึงจุดหมายมันเซอร์ไพร์มาก  คือ…
เราค้นพบว่าเราเขียนเรื่องสั้นได้ดี และเราชอบอ่านนิยายคลาสสิค
อันแรกเกิดจากการเขียนส่งอาจารย์ทุกสัปดาห์ และได้รับคำชม
และอันหลังเกิดจากการพยายามอ่านหนังสือภาษาอังกฤษ
โดยเริ่มจากการลองอ่านนิยายดูก่อน ซึ่งทั้งสองอย่างเกิดจากเป้าหมายอันแรกสุดคือ
การพัฒนาภาษาอังกฤษ ทำให้เราได้ค้นพบตัวเองในแง่มุมที่เราไม่เคยรู้มาก่อน 
เราตั้งใจมากขึ้น เราพยายามมากขึ้น รวมทั้งความกล้า เราได้พัฒนาความกล้าในตัวเราไปอีกระดับหนึ่งแล้วเช่นกัน

 

เหมือนที่บักมินสเตอร์ ฟูลเลอร์เคยบอกไว้ว่า

 

 “ เราจะได้อะไรอีกมากมาย นอกเหนือจากเป้าหมายที่แท้จริง ”

 

.